شعر | حادثه

آهسته درمیان حادثه خو می‌کنی
عادت، شبی می‌رسد و رخنه می‌کند
حتی همین چشم‌های همیشه منتظر
تنها میان قاب، تو را کهنه می‌کند

 

گاهی سکوت به‌نیت بی‌تفاوتی‌ست
یک‌بار رضایت ما را کسی نخواست
چشمی به خوابِ قصه‌ی ما گرم نشد
اصلا حکایت ما را کسی نخواست

 

-یاسین/آبان١۴٠٢

 

 

معرفی تعدادی پادکست خوب

جافکری؛ توسعه فردی | پلی لیست؛ از نامش پیداست، برای سفر لازم است | تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد؛ زحمت حبیب‌الله لاجوردی‌ست و معتبرست | جعبه؛ همین که بدانید مال منصورضابطیان است کافی‌ست | کتاب جیبی؛ خلاصه‌ای از کتاب‌ها را درهرقسمت پادکست می‌کنند | کتاب‌باز؛ تمام قسمت‌های برنامه را بصورت ضبط‌شده و تفکیک شده بشنوید | بی‌پلاس؛ پادکست علی‌بندری‌ست دیگر | داستان‌های احسانو؛ احسان عبدی پور خودش پادکست است | حقوق تجارت دکترمحسنی؛ تخصصی‌ست | اقتصاد آنلاین؛ تخصصی‌ست | ارز بدون مرز؛ اقتصاد به زبان ساده است | چنین شد؛ روایتی‌ست از آدم‌ها، مکان‌ها، وقایع | مجتبی‌شکوری؛ پادکست ضعیفی‌ست اما شکوری برای هر لیستی لازم است | داستامینوفن؛ شاهنامه به نثر | باغچه؛ پادکست شخصی‌ست | چیروک؛ داستان‌های عامیانه‌ی قدیمی | اوتسایدرز؛ تاریخ ورزش با نگاهی متفاوت | مستی و راستی؛ جمعه‌بازار پادکست‌هاست بنظرم | ترپند؛ قصه‌ی ضرب‌المثل‌ها را تعریف می‌کنند | دغدغه ایران؛ برای آن‌ها که ایران را دوست دارند | چنل‌بی؛ بعنوان یک شنونده فعال حتما باید بشنویدش | دیالوگ باکس؛ آرامتان می‌کند | سکه؛ اقتصادی‌ست و گفتگومحور | استاد الهی‌قمشه‌ای؛ طبیعتا عرفان است | گلستان سعدی | عصرهزاروچهارصد؛ پادکست خودم است حتما بشنویدش وگرنه حلال‌تان نمی‌کنم! | ری‌را؛ درباره‌ی شعر معاصر است | رواق؛ دوستانِ قدیمی‌ام هستند و بسیار خفن | رادیو هفت | اقتصاد ایران در گذار از بحران | تله‌های زندگی؛ پادکست عجیبی‌ست و راهنمای شنیدن دارد.

امید

نیچه داد می‌زد:" امید؟ امید دیو آخر است! در کتابم، انسانی، بیش از حد انسانی مطرح کردم که هنگامی‌که جعبه‌ی پاندورا باز شد و زشتی‌هایی که زئوس در آن گذاشته بود، به دنیای انسان‌ها فرار کرده بودند، یک زشتی نهایی که کسی آن را نمی‌شناخت، در جعبه باقی ماند: امید.
از آن زمان به بعد انسان به اشتباه این جعبه و امید درون آن را، صندوق خوش اقبالی می‌داند. اما ما آرزوی زئوس را فراموش کرده‌ایم. او آرزو کرده بود که انسان به آزار خود ادامه دهد. امید بدترین بلا است زیرا عذاب را ادامه می‌دهد."

وقتی نیچه گریست - اروین د. یالوم

برحاشیه‌ی این قسمت کتاب این متن را نوشته‌ام:
«نه! | آدمیزاد اگر پشت محکمی داشته باشد | هیچ‌وقت امید را این‌قدر دست‌نیافتنی و عذاب‌آور نمی‌بیند | اگر کسی دنبال اصل زندگی‌ست، پای‌گذاشتن کودکی برروی زمین -علی‌رغم تمام سیاهی‌ها و پلشتی‌های جهان- باز ته‌دل‌ات را گرم میکند | اصلا چرا آدم باید گل نگهداری بکند؟! جز اینکه دنبال بهانه‌ای برای زنده‌نگه‌داشتنِ اُمید در تازه‌ترین جوانه‌های گل و گیاه‌ش می‌گردد؟ | منتها "اگر"! و این "اگر" بسیار مهم است.» 

 

یاسین | آبان چهارصدودو

نیم یادداشت | کسی که شعر را میفهمد

زندگی کردن با مردی که شعر را می‌فهمد یا می‌سراید، کار چندان دشواری نیست، برعکس خیلی هم شیرین و راحت است. نهایتا شما کلا با شعر بیگانه‌اید و او تبدیل به معلم‌تان می‌شود.
اما اگر به جای یک مرد شاعر، قرارباشد از یک زنِ شاعر یا شعر دوست حرف بزنیم قضیه ساده نیست.
شما نمیتوانید، زنی که شعر را میفهمد به یک شیوه‌ی معمولی دوست داشته باشید!
و اساسا زنی که کتاب می‌خواند یا اهلِ شعر و ادبیات است آن‌قدر قوی‌ست و خودبه‌خود دارای شخصیتی می‌شود که نمی‌توانید به او به چشم یک زنِ معمولی نگاه کنید، چیزی مثل مادربزرگ‌تان که بوی قرمه‌سبزی می‌دهد، یا خاله‌تان که مدام غیبت میکند یا دختر عمه‌تان که بزرگترین مشکلش شکستنِ گوشه‌ی ناخن‌اش است و برای این بحران افسرده شده!
آن‌چنان زنی که بالاتر شرح دادم، اساسا نمی‌تواند مثل این مصداق‌ها معمولی باشد.

یا.سین
نیم یادداشت | ٢٨بهمن١۴٠٠

شعر | لب جاده

چون گرمی مِی ز سرش زود پریدیم
آخر به کناری تب معشوقه کشیدیم
پشتِ سرمان مقصدمان بود ولی ما؛
هیچ‌منتظری بر لبِ این جاده ندیدیم

-یاسین/شهریور١۴٠٢

شعر | «قهوه»

اصلِ دل‌بستن، تنها خویش را فهمیدن‌است
«او» که می‌نامم، در صورتِ دیگر من‌است

خواب می‌خواهد چکار، چشمِ گرفتارِ مرا
فکرِ تو، قهوه را در نیمه‌شب نوشیدن‌است

بی‌گمان لحظه‌ای فارغ شدن از فکرِ تو
چشم را از دیدنِ رویای خود پوشیدن‌است

گرچه جز مشکل نیوفتاد، اما درس عشق؛
همچو خورشید بی‌منّت ز هر تابیدن‌است

-یاسین/بامداد٢۴شهریور١۴٠٢

درباب عشق

عشق موتور محرک قلب است | بنابراین؛ احتیاج به عشق در تاهل از تجرد هم بیشتر است | و بنابراین؛ آنچه از عشق در دوران تجرد درک می‌کنید | گرچه سوزان‌تر است | اما همه‌ی عشق نیست.
#بگو_یاسین_گفت

شعر | غَنج

از کِثرت زخمِ شِکنِ دل ‌چو تُرنجیم
ما گولِ ترحّم نخوریم، عاریه‌سنجیم

تنها سَر گیسوی تو سِرّ دل‌مان شد
بر هر گذری پا نَنهیم، در پی گنجیم

ز سرتاسر عالم طلب‌م نیست جز آن‌که؛
پلکی بزن آرام که دیوانه‌ی غَنجیم

هرگز طلبِ آسودگی از عشق نکردیم
مجنون‌تر از آنیم که از عشق برنجیم

-یاسین/مهر١۴٠٢

مرا به خیر تو امید نیست

اصطلاح «مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان» به این معناست که اگر نفعی نمی رسانی، لااقل مزاحمت و دردسر هم ایجاد نکن. این مثل در واقع بخشی از شعر یکی از حکایت های گلستان سعدی است که در باب چهارم آن آمده است و شنیدن آن خالی از لطف نیست.

آورده اند که؛
یکی از شعرا پیش امیر دزدان رفت و او را ثنا گفت ، امیر دزدان دستور داد جامه آن بینوا را از تنش برکشیدند و از ده بیرون کردند . شاعر برهنه و بخت برگشته در سرما می رفت تا خود را به سرپناهی برساند ، که سگان آن آبادی به ناگهان به دنبال او افتادند ، خواست تا سنگی بردارد و سگ ها را با آن از خود دور کند اما زمین یخ بسته بود و سنگ از زمین کنده نمی شد در همان حال زار شاعر گفت : «این حرامزاده مردمان هستند که سنگ را بسته و سگ را گشوده اند !»
امیر دزدان از دور این سخن بشیند و بخندید و گفت : «ای حکیم از من چیزی بخواه» ، گفت : «جامهٔ خود را خواهم اگر از روی کرم انعام فرمایی .»

امیدوار بود آدمی به خیر کسان
مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

شعر | شبِ‌دیوانه

من با جنونِ این‌شبِ دیوانه جُفتم
در فکرِ او بودم هر باری که خُفتم

او نیز با چشمانِ خود مرا صدا زد
من نیز از چشمانِ او غم می‌شِنُفتم

غیر از هزاران سنگ، پیشِ پای نحیفم
عشق‌‌ات اگر سنگم زند، گنجشکِ مُفتم

خیزِ کبوتر سوی تو از گُشنگی نیست
از عَمد می‌خواهم به دام‌ات بیوفتم

یک‌عُمر جنگیدیم با یکدیگر ای‌دل
دیرست ولی لعنت به‌هر «کاشی» که گفتم

-یاسین، شهریور١۴٠٢