بیت :: فلک

شعر بغض

امشب گلوی‌ چه کسی
بغض‌ فرو خورد؟
دستی که ز ما شست،
به خونِ که فرو برد؟

هرچند که بُرد از دل ما درد،
ولیکن درد دگر آوورد!

در آخر قصه،
به که دل داد،
ز که دل بُرد؟

درد دل ما،
آیا به دردِ دل ما خورد؟
دردا و دریغا
که شنید و
رفت و
دلِ ما
مُرد.

(یاسین/۷تیر١۴٠٠)

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

حیدربابا

حیدر بابا زکوی تو راهم کج اوفتاد
آوخ شتاب عمر به وصلت امان نداد
من بی خبر ز طالع آن گلرخان شاد

غافل بدم ز پیچ و خم راه زندگی
زآوارگی و مرگ و جدایی و راندگی

ترک سپاس نان و نمک کار مرد نیست
حسرت به عمر طی شده داروی درد نیست
نامرد را هر آئینه بردی به نرد نیست

ما هم نمیبریم تو را لحظه ای زیاد
ما را بکن حلال ،اجل گر امان نداد

بر اشک چشم خلق اگر باشد التفات
رنگین ز خون نمی‌شود این چهره حیات
خنجر نبندد آن که اصیل است و پاک‌ذات

ما را، بهشت، رنگ جهنم گرفته است
ذیحجه‌مان هوای محرم گرفته است

پی‌نوشت:
بخشی‌هایی از ترجمه‌ی زیبای شاهکار استاد شهریار - حیدربابا- توسط کریم مشروطه‌چی را خواندید.

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

آنچه میخواهم نمیبینم

«آن‌چه می‌خواهم نمی‌بینم
وآنچه می‌بینم، نمی‌خواهم»

بخشی از شعر تلخ استاد شفیعی کدکنی‌ست که تمام بیت‌اش عنوان این یادداشت است.

من خیلی زود فهمیدم، آدم این زمانه نیستم!
هیچ علاقه‌ای ندارم شبیه آدم‌های امروزی باشم چون آنها انگار بهای زیادی بابت امروزی‌شدن‌شان پرداخته‌اند.

دیر به دنیا آمدم و روزگار نامه نوشتن‌ها و صندق‌های پست به سر آمده است.
شرح‌حالی با آغازِ " از احوال و اوضاع من خواسته بودید، باید بگویم که..." بر هیچ کاغذی نقش نبسته و هیچ کلماتی چندین روز مسیر را طی نکرده‌اند تا به دست من برسند.
چه غمگین و بی‌اقبال!

عجب دنیای سردی‌ست این جایی که فرزندانِ پدرانِ دیروز، ساخته‌اند!
گاهی برای آن‌ها که دوست‌شان می‌دارید «یادداشت» بنویسید و در آن مثل همیشه از همان جملات و کلمات همیشگی‌تان استفاده نکنید.
به‌عبارتی بهتر؛ حرفِ نو بزنید اما حرف مُدرن ابدا.
سرعت اطرافیان‌تان را بگیرید، بگذارید کمی آرام شویم.
سرعت دنیای مدرن را گاهی میشود با آوازی از شجریان گرفت که چهاردقیقه منتظرت میگذارد و چیزی نمی‌خواند، گاهی هم میشود ادای قدیمی‌ها را در آورد و کمی از سرعت این لودر سنت‌برانداز کاست.

این حال خراب، گاهی دلایلی این‌چنین دارد، باورکن.

یادداشت سحرگاه۳١خُرداد١۴٠٠

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

آسمان دلم ابری ست

آسمان دلم ابری ست
پرستوها و قمری ها، با گریه میخوانند.
از دل من همگان رفتند اگر روزی
تپش های قلب خسته ام،
ضرباهنگ نام تو را خوب میدانند.

اینجا هوای دلم سرد است
آسمان دلم ابری ست
زمینه ای خاکستری ست قلبم
نمانده است حتی ذره ای گرما و رنگ
از قلب سرخی که داشتم قبلا.

آیا تو میدانی، باعث احوال اکنونی؟
آیا تو میدانی، که هرچه دورتر میشوی از من
بیشتر در یاد این غمخانه میمانی؟

آیا میدانی، فراموشی دروغ است؟
و خاموشی، ز قلبت سنگ میسازد
آیا نمیدانی غرور امروزمان
بعد از آنکه عمرمان رفت به باد،
رنگ میبازد؟

آسمان دلم ابری ست
آه، آسمان بی پرنده، علت سردی ست.

(یا.سین/31خرداد1400)

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

توفیر دارد سیاهی با سیاهی

توفیر دارد؛
سیاهی درون چشمان کسی باشی
یا سیاهی زیر چشمان کسی.

توفیر دارد؛
اصلا برای آن‌که می‌خواهی،
کسی باشی
یا هرکسی.

خودم را در میان
چشمانت جستجو کردم
برکه‌ای بود تهی از من
آه، خویشتن را بی‌آب‌رو کردم.

هی گشتم و هی گشتم
تو را هی آرزو کردم
به عکس‌ات ساعتی هر شب
همچو یک دیوانه خو کردم
گفتگو کردم.

قسم بر اشک چشمانم
به هرباری که می‌افتاد
تو را من آرزو کردم.

(یا.سین/۲۷خُرداد١۴٠٠)

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

یعقوب

در آغوشم کسی گم شد
دلی انگار از من رفت
بغل، گمگشته می‌جوید

درون من یعقوب غمگینی
با چشمان منتظرش
مدام دارد می‌گرید

زلیخایی‌ست احوالم
کسی پس‌خورده از معشوق
شکست‌خورده‌ای از عشق
که باز از عشق می‌گوید

به عطر تو دچارم من
همان عطری که حتی گُل
برای زنده بودنِ خود
مدام او را می‌بوید

مدام از تو می‌گویم
بیت‌هایی درون شعرهایم
به حال من بسوز، ای دل
چقدر «یک منِ تنهایم»

(یا.سین/٢۶خُرداد١۴٠٠)

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

گل مشکی مو

قدری آسودگی فراهم کن
از هیاهوهای ذهنت دور شو
مصرعی با من بخوان
هرچه میخواهی بخواه،
حتی کمی مغرورشو

بی پاسخ بگذار
حرف‌های پشت سرت را
و روزانه ببوس
پشت دست پدرت را
و هر لحظه ببوی
چادر نماز مادرت را

دورشو از هر که پندارد ضعیفی
پشت سر بگذار، هر آن‌که را
با تو می‌گوید: زنی،
یا دختری رنجور و نحیفی

سینه‌ات را کن سپر
آن گل مشکی موی‌ات را ببند
گونه‌ات را شاد کن
شهر را آباد کن

(یا.سین/خرداد99)

ادامه مطلب

۰ نظر
۰ ۰

یاسین

فلک

صبر بسیار بباید پدر پیر "فلک" را

اشعار شخصی

نیم یادداشت

۷ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «بیت» ثبت شده است

امشب گلوی‌ چه کسیبغض‌ فرو خورد؟دستی که ز ما شست،به خونِ که فرو برد؟

هرچند که بُرد از دل ما درد،ولیکن درد دگر آوورد!

در آخر قصه،به که دل داد،ز که دل بُرد؟

درد دل ما،آیا به دردِ دل ما خورد؟دردا و دریغاکه شنید ورفت ودلِ مامُرد.

(یاسین/۷تیر١۴٠٠)

حیدر بابا زکوی تو راهم کج اوفتادآوخ شتاب عمر به وصلت امان ندادمن بی خبر ز طالع آن گلرخان شاد

غافل بدم ز پیچ و خم راه زندگیزآوارگی و مرگ و جدایی و راندگی

ترک سپاس نان و نمک کار مرد نیستحسرت به عمر طی شده داروی درد نیستنامرد را هر آئینه بردی به نرد نیست

ما هم نمیبریم تو را لحظه ای زیادما را بکن حلال ،اجل گر امان نداد

بر اشک چشم خلق اگر باشد التفاترنگین ز خون نمی‌شود این چهره حیاتخنجر نبندد آن که اصیل است و پاک‌ذات

ما را، بهشت، رنگ جهنم گرفته استذیحجه‌مان هوای محرم گرفته است

پی‌نوشت:بخشی‌هایی از ترجمه‌ی زیبای شاهکار استاد شهریار - حیدربابا- توسط کریم مشروطه‌چی را خواندید.

«آن‌چه می‌خواهم نمی‌بینموآنچه می‌بینم، نمی‌خواهم»

بخشی از شعر تلخ استاد شفیعی کدکنی‌ست که تمام بیت‌اش عنوان این یادداشت است.

من خیلی زود فهمیدم، آدم این زمانه نیستم!هیچ علاقه‌ای ندارم شبیه آدم‌های امروزی باشم چون آنها انگار بهای زیادی بابت امروزی‌شدن‌شان پرداخته‌اند.

این حال خراب، گاهی دلایلی این‌چنین دارد، باورکن.

یادداشت سحرگاه۳١خُرداد١۴٠٠

آسمان دلم ابری ست پرستوها و قمری ها، با گریه میخوانند.از دل من همگان رفتند اگر روزیتپش های قلب خسته ام، ضرباهنگ نام تو را خوب میدانند.

اینجا هوای دلم سرد استآسمان دلم ابری ست زمینه ای خاکستری ست قلبمنمانده است حتی ذره ای گرما و رنگ از قلب سرخی که داشتم قبلا.

آیا تو میدانی، باعث احوال اکنونی؟ آیا تو میدانی، که هرچه دورتر میشوی از منبیشتر در یاد این غمخانه میمانی؟

آیا میدانی، فراموشی دروغ است؟ و خاموشی، ز قلبت سنگ میسازدآیا نمیدانی غرور امروزمانبعد از آنکه عمرمان رفت به باد، رنگ میبازد؟

آسمان دلم ابری ستآه، آسمان بی پرنده، علت سردی ست.

(یا.سین/31خرداد1400)

توفیر دارد؛ سیاهی درون چشمان کسی باشییا سیاهی زیر چشمان کسی.

توفیر دارد؛اصلا برای آن‌که می‌خواهی،کسی باشییا هرکسی.

خودم را در میانچشمانت جستجو کردمبرکه‌ای بود تهی از منآه، خویشتن را بی‌آب‌رو کردم.

هی گشتم و هی گشتمتو را هی آرزو کردمبه عکس‌ات ساعتی هر شبهمچو یک دیوانه خو کردمگفتگو کردم.

قسم بر اشک چشمانمبه هرباری که می‌افتادتو را من آرزو کردم.

(یا.سین/۲۷خُرداد١۴٠٠)

در آغوشم کسی گم شددلی انگار از من رفت بغل، گمگشته می‌جوید

درون من یعقوب غمگینیبا چشمان منتظرش مدام دارد می‌گرید

زلیخایی‌ست احوالمکسی پس‌خورده از معشوقشکست‌خورده‌ای از عشق که باز از عشق می‌گوید

به عطر تو دچارم منهمان عطری که حتی گُلبرای زنده بودنِ خود مدام او را می‌بوید

مدام از تو می‌گویم بیت‌هایی درون شعرهایمبه حال من بسوز، ای دل چقدر «یک منِ تنهایم»

(یا.سین/٢۶خُرداد١۴٠٠)

قدری آسودگی فراهم کن از هیاهوهای ذهنت دور شومصرعی با من بخوانهرچه میخواهی بخواه، حتی کمی مغرورشو

بی پاسخ بگذار حرف‌های پشت سرت راو روزانه ببوس پشت دست پدرت راو هر لحظه ببوی چادر نماز مادرت را

دورشو از هر که پندارد ضعیفیپشت سر بگذار، هر آن‌که رابا تو می‌گوید: زنی، یا دختری رنجور و نحیفی

سینه‌ات را کن سپرآن گل مشکی موی‌ات را ببندگونه‌ات را شاد کن شهر را آباد کن

(یا.سین/خرداد99)

امشب گلوی‌ چه کسی
بغض‌ فرو خورد؟
دستی که ز ما شست،
به خونِ که فرو برد؟

هرچند که بُرد از دل ما درد،
ولیکن درد دگر آوورد!

در آخر قصه،
به که دل داد،
ز که دل بُرد؟

درد دل ما،
آیا به دردِ دل ما خورد؟
دردا و دریغا
که شنید و
رفت و
دلِ ما
مُرد.

حیدر بابا زکوی تو راهم کج اوفتاد
آوخ شتاب عمر به وصلت امان نداد
من بی خبر ز طالع آن گلرخان شاد

غافل بدم ز پیچ و خم راه زندگی
زآوارگی و مرگ و جدایی و راندگی

ترک سپاس نان و نمک کار مرد نیست
حسرت به عمر طی شده داروی درد نیست
نامرد را هر آئینه بردی به نرد نیست

ما هم نمیبریم تو را لحظه ای زیاد
ما را بکن حلال ،اجل گر امان نداد

بر اشک چشم خلق اگر باشد التفات
رنگین ز خون نمی‌شود این چهره حیات
خنجر نبندد آن که اصیل است و پاک‌ذات

ما را، بهشت، رنگ جهنم گرفته است
ذیحجه‌مان هوای محرم گرفته است

پی‌نوشت:
بخشی‌هایی از ترجمه‌ی زیبای شاهکار استاد شهریار - حیدربابا- توسط کریم مشروطه‌چی را خواندید.

«آن‌چه می‌خواهم نمی‌بینم
وآنچه می‌بینم، نمی‌خواهم»

من خیلی زود فهمیدم، آدم این زمانه نیستم!
هیچ علاقه‌ای ندارم شبیه آدم‌های امروزی باشم چون آنها انگار بهای زیادی بابت امروزی‌شدن‌شان پرداخته‌اند.

آسمان دلم ابری ست
پرستوها و قمری ها، با گریه میخوانند.
از دل من همگان رفتند اگر روزی
تپش های قلب خسته ام،
ضرباهنگ نام تو را خوب میدانند.

اینجا هوای دلم سرد است
آسمان دلم ابری ست
زمینه ای خاکستری ست قلبم
نمانده است حتی ذره ای گرما و رنگ
از قلب سرخی که داشتم قبلا.

آیا تو میدانی، باعث احوال اکنونی؟
آیا تو میدانی، که هرچه دورتر میشوی از من
بیشتر در یاد این غمخانه میمانی؟

آیا میدانی، فراموشی دروغ است؟
و خاموشی، ز قلبت سنگ میسازد
آیا نمیدانی غرور امروزمان
بعد از آنکه عمرمان رفت به باد،
رنگ میبازد؟

آسمان دلم ابری ست
آه، آسمان بی پرنده، علت سردی ست.

توفیر دارد؛
سیاهی درون چشمان کسی باشی
یا سیاهی زیر چشمان کسی.

توفیر دارد؛
اصلا برای آن‌که می‌خواهی،
کسی باشی
یا هرکسی.

خودم را در میان
چشمانت جستجو کردم
برکه‌ای بود تهی از من
آه، خویشتن را بی‌آب‌رو کردم.

هی گشتم و هی گشتم
تو را هی آرزو کردم
به عکس‌ات ساعتی هر شب
همچو یک دیوانه خو کردم
گفتگو کردم.

قسم بر اشک چشمانم
به هرباری که می‌افتاد
تو را من آرزو کردم.

در آغوشم کسی گم شد
دلی انگار از من رفت
بغل، گمگشته می‌جوید

درون من یعقوب غمگینی
با چشمان منتظرش
مدام دارد می‌گرید

زلیخایی‌ست احوالم
کسی پس‌خورده از معشوق
شکست‌خورده‌ای از عشق
که باز از عشق می‌گوید

به عطر تو دچارم من
همان عطری که حتی گُل
برای زنده بودنِ خود
مدام او را می‌بوید

مدام از تو می‌گویم
بیت‌هایی درون شعرهایم
به حال من بسوز، ای دل
چقدر «یک منِ تنهایم»

قدری آسودگی فراهم کن
از هیاهوهای ذهنت دور شو
مصرعی با من بخوان
هرچه میخواهی بخواه،
حتی کمی مغرورشو

بی پاسخ بگذار
حرف‌های پشت سرت را
و روزانه ببوس
پشت دست پدرت را
و هر لحظه ببوی
چادر نماز مادرت را

دورشو از هر که پندارد ضعیفی
پشت سر بگذار، هر آن‌که را
با تو می‌گوید: زنی،
یا دختری رنجور و نحیفی

سینه‌ات را کن سپر
آن گل مشکی موی‌ات را ببند
گونه‌ات را شاد کن
شهر را آباد کن