شعر | بغل

شاعری که‌از «آغوش» میگوید؛
ترس دارد از «بغل» گفتن
آغوش، مثلِ کارِناکرده‌ست؛ 
فرق دارد خفته با خفتن!

-یاسین، فروردین١۴٠٣

[ بوی بَد تعفن! ]

این شوخی‌های بی‌نمک افراد متاهل؛ | با پدیده‌ی تاهل؛ فرزندشان و بویژه‌ همسرشان | آن‌هم در جمع آشنایان و اقوام؛ | یکی از چِندش‌آورترین حرکات ممکن است | بخصوص برای یک مَرد.
شوخی زننده‌کردن با مهم‌ترین آدم زندگی‌ت؛ | برای خنداندن و پوزخندِ یک مشت آدمِ سطحی مثل خودت | خیلی ترحم‌برانگیزست و حقیقتا بوی تعفن آدمیزاد می‌دهد.

[تاکسی مشهد]

‏یبارم یارو گفت از ای مسیر بِرِم یا از او مسیر؟ گفتم هرکدوم سریع‌تر میرسیم. یهو ترمز کرد گفت نِگا کُنِن، همی میلانِ سمت چپه رِ تا ته برن بپیچن سمت راست مرِسن به لوکیشن. گفتم یعنی پیاده برم؟ گفت هاا دِگه. ترافیکه. ای سریعترین مسیره.
پیاده‌م کرد!

«خوب»

روحیه‌ام زنده است؛ به نورِ کم رمقِ امید | از هرچه می‌دانستم بی‌دریغ بخشیدم | چیزی را پنهان نکردم جز آنچه دیگران را هم آزار میداد | توقعی از کسی ندارم | و اگر می‌خواهید همین نور کم‌رمق امید را در من فوت کنید؛ از من توقع داشته باشید! | و حالا تو فکرمیکنی لابد از لای خروارها کتاب آمده‌ام بیرون؟ نه! | اما اگر آنچه که می‌خواندم، با شرافت در تعارض نبود، به زندگی‌ام اضافه کردم | آدم با دانسته‌هایش شاید جایی از دنیا را نگیرد اما یحتمل [به زور مسئولیتی که ایجاد میشود] یک قدم به لبه‌ی پل صراط نزدیک‌تر میشود | آن‌قدر که باید، خوب بودم | و بیش‌از آنچه باید، خوبی دیدم | شُکر

-یاسین، نیم‌یادداشت، اسفندچهارصدودو

«زخم»

زخم آنجاست که؛ | یادت نیست و جملاتی را به زبان می‌آوری که در گذشته احترام داشتنند؛ | و بعد یادت می‌آید که حالا دیگر نابجاست | مظلومانه پس‌اش میگیری؛ | حرف توی حرف باز میکنی که خودت را توی جملات گم کنی | اما مگر گم میشوی؟ هرگز! | پس بر آخرین لحظات جان‌دادن، چشم میبندی | که فقط نبینی.

«سروصدا»

هرکار میخوای بکنی بی‌سروصدا و بی‌جلب توجه انجام‌ش بده | هم بهتره | هم زیباتره | هم تاثیرگذارتره | هم امن‌تره | هم راحت‌تر انجام میشه | هم دست‌وپاگیر نمیشه | حتما ده‌ها حُسن دیگه هم داره که الان به ذهنم نمیرسه.

رمضان در دوران قاجار

«ماه رمضان در زمانه قاجار»

به جز مقدسینی که قبل از افطار راهی مسجد می‌شدند و آنها که دم صبح هم همین کار را می‌کردند، دسته سومی هم بودند که شب را به قمار صبح می‌کردند و می‌گفتند اگر به این سرگرمی مشغول نشوند، ناچارند بخوابند و روز دیگر خواب نمی‌روند و روزه برای آنها مشکل خواهد شد.

 این دسته بیشتر اعیان زادگان بودند ولی در هر حال روزه را می گرفتند، چون اگر نمی‌گرفتند،درخانه خودشان هم، جا نداشتند.

مرحوم «احمد منشور» می‌گفت با «برادرم موقر»در مجلس قمار تا صبح مشغول شدیم چون به سحری نرسیدیم روزه را خورده بعد به منزل آمدیم خبر روزه خوری ما زودتر  از خودمان  به منزل رسیده بود همینکه وارد شدیم مادرم از ما رو گرفت. چند روز با ما مثل جذامی‌ها رفتار می‌کردند قدغن شده بود نوکرها به ما نزدیک شوند. غذایی اگر می‌آوردند، در اتاق می‌گذاشتد و فرار می‌کردند. ظرف‌های غذای مارا علی حده در حضور ما کنار حوض، خاک‌مال می‌کردند تا بالاخره با وساطت برادر بزرگتر مارا توبه دادند و دوباره به عضویت خانه پذیرفتند.

برای خوردن روزه نیاز بود که طبیبی تصدیق مرض بدهد، اطبای آن دوره حتا اطبای یهودی ولو برای روزه خوری هم احترام تصدیق خود را داشتند و تصدیق دروغ نمی‌دادند.

محال بود وقت افطار صدای فقیری از کوچه بلند شود و چندین نفر داوطلب به سمتش نروند. ...دراین ماه کار تعطیل می‌شد و مردم به عبادت مشغول می‌شدند . طلبکار، سر وقت بدهکار نمی‌رفت . ادارات دولتی باز بود اما کسی مراجعه نمی‌کرد. مرافعه شرعی در دفتر علما متوقف می‌شد . محصلین دیوانی به سراغ مطالبه بدهکاری نمی‌رفتند.

در خانه‌ها کسی به نوکرها امر و نهی نمی‌کرد. اگر بنایی نیمه‌تمام بود صاحب کار، بیش از نصفِ روز کار نمی‌کشید اما اجرت روز کامل را میداد .  خلاصه اینکه مردم در همه چیز رعایت یکدیگر را می‌کردند.

از کتاب «شرح زندگانی من»
تاریخ اجتماعی و اداری دوره قاجاریه  جلد اول/ نشر هرمس
عبدالله مستوفی

بال

امروز به پرواز پرنده‌ای توی آسمان نگاه کردم | با خودم فکرکردم چطور میشد اگر آدمیزاد هم دو بال ناقابل داشت | اما آیا دو بال می‌توانست کمی از رنج آدم کم کند؟ | ما مگر قدر همین دست‌ها را دانستیم که طلب بال بکنیم!

نیم‌یادداشت | ببری رو نق مسلمانی

الف:
زنی برای شیردادن به فرزند مریض‌اش به گوشه‌ای از درمانگاه رفته و به فرزندش شیرمی‌دهد.
یک‌نفر[طلبه] دوربین گوشی‌اش را باز می‌کند و از وضعیت زن عکس می‌گیرد.
زن با طلبه درگیر می‌شود که گوشی‌ات را بازکن و عکس مرا حذف کن. طلبه مقاومت کرده، گوشی‌اش را پنهان و نهایتا فرار می‌کند.

ب:
تصورکنید؛ با همسرتان در داروخانه‌اید، نوزادتان مریض است، گریه می‌کند و شیر می‌خواهد. در همان میان، یک‌نفر را می‌بینید که از وضعیت همسرتان دارد فیلم می‌گیرد!

ج:
کودک بودیم به ما یاد داده بودند هرجا زنی به فرزندش شیرمیداد حیا کنیم، چشم‌بپوشانبم و از محیط خارج‌شویم تا مادر اذیت نشود!

د:
باورکنید ماهم مذهبی هستیم و محرم‌ها هیئت‌مان ترک نمی‌شود. پای منبر عُلما هم نشسته‌ایم. اما از همین منبرها یادگرفتیم‌که گرچه امربه‌معروف واجب است اما آمر باید العالم بالمعروف باشد. آنچه برای یک‌نفر که دیگران را نصیحت می‌کند مهم است اخلاق است، نه کیفیت دوربین گوشی‌اش!

هـ:
اما دین در این لحظه چه می‌کند؟ اخلاق را پیش‌قدم می‌کند. یعنی تصورکنید در همین‌جا این طلبه با دیدن آشفتگی بچه و مادر، به‌جای بازکردن دوربین گوشی، جلو می‌رفت و کودک را حتی برای چندثانیه از مادر می‌گرفت آرام‌اش می‌کرد تا کمکی کرده باشد، یا برفرض تقاضا می‌کرد کارهای درمانی کودک را انجام دهد تا مادر کمی آرام شود. نمیشد؟! میشد اما ترجیح‌داد عکس بگیرد تا در فلان جلسه‌ی فلان نهادِ خراب‌شده، به همین عکس استناد کند که وضعیت بی‌حجابی در قم چنین است و چنان است.

و:
من معتقد نیستم حالا که خانه دارد می‌سوزد لااقل خودمان را گرم کنیم! و محض خوشامد عده‌ای از سوپرانقلابی‌ها، یا مثل اغلب‌شان واکنشی نشان ندهم، یا این مادر را بابت وضعیت‌اش سرزنش کنم. من از سوختن این خانه خودم را گرم نمی‌کنم.
از قول سعدی:
«گر تو قرآن بدین نمط خوانی
ببری رونق مسلمانی»

یاسین|#نیم_یادداشت|اسفند١۴٠٢

ترانه | هم‌سفر

هرچی فرار می‌کنم که غم سراغِ من نیاد
هم‌سفرِ همیشگی، نشونیِ منو میخواد

برای جنگ با خودم بهونه جور میکنم
هرکمکی رو از خودم همیشه دور میکنم

-یاسین، اسفندچهارصدودو