شعر | دستِ‌بلندِ آرزو

دستِ بلندِ آرزو تاکجا خواهدرسید؟
حاصل این جستجو تاکجا خواهدرسید؟

تکرار روزمره‌ی این همه تصویر توی‌هم
آیینه‌های روبرو تاکجا خواهدرسید؟

حرف‌های لالِ ما که جمله‌هایی کال شد؛ 
با زبانِ گفتگو تاکجا خواهدرسید؟

من شبی دست برآن زلف پریشان برده‌ام
اعتراف‌ِ مو به مو تاکجا خواهدرسید؟

حاصل رسوایی گریه یک مرد چیست؟
آبِ جوی آبرو تاکجا خواهدرسید؟

چندبرادر بوده‌اند اما یکی را گرگ خورد؛ 
این دروغِ خان‌عمو تاکجا خواهدرسید؟

جامه‌ی تَن اصل نیست اما تصورکن همین؛ 
تیزی خطِ اتو تاکجا خواهدرسید؟ 

-یاسین، یکم‌دی‌ماه‌چهارصدودو

شعر | «قهوه»

اصلِ دل‌بستن، تنها خویش را فهمیدن‌است
«او» که می‌نامم، در صورتِ دیگر من‌است

خواب می‌خواهد چکار، چشمِ گرفتارِ مرا
فکرِ تو، قهوه را در نیمه‌شب نوشیدن‌است

بی‌گمان لحظه‌ای فارغ شدن از فکرِ تو
چشم را از دیدنِ رویای خود پوشیدن‌است

گرچه جز مشکل نیوفتاد، اما درس عشق؛
همچو خورشید بی‌منّت ز هر تابیدن‌است

-یاسین/بامداد٢۴شهریور١۴٠٢